Σήμερα,
δύο ακριβώς χρόνια από την κοίμηση του μακαριστού πνευματικού μας
πατέρα, πρωτοπρεσβύτερου Κωνσταντίνου Σουρβίνου, ως ελάχιστη απόδοση
τιμής στη Σεβάσμια μνήμη του, επιλέξαμε να σας παρουσιάσουμε ένα κείμενο -
κήρυγμά του με τίτλο: "Ετοίμασες τις βαλίτσες σου;", όπως αυτό
δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Απολύτρωση" της ομώνυμης Χριστιανικής
αδελφότητας Κέρκυρας.
Διαβάστε το παρακάτω:
Από ταξίδια όλοι μας γνωρίζουμε, διότι άλλος λίγο άλλος
πολύ ταξιδεύουμε για λίγες ή πολλές μέρες στη ζωή μας. Και όταν ταξιδεύουμε
φροντίζουμε να ετοιμαστούμε από καιρό, να μη ξεχάσουμε τίποτε για το ταξίδι
μας. Ετοιμάζουμε τις βαλίτσες μας και φροντίζουμε να μη ξεχάσουμε τίποτε απ’
έξω, από τα απαραίτητα.
Όμως,
ενώ για ένα ταξίδι που κρατάει λίγο καιρό, ίσως και μερικές μέρες, κάνουμε τόσες
ετοιμασίες, όλοι μας ξεχνάμε το μεγάλο ταξίδι, το αιώνιο και χωρίς γυρισμό.
Κανείς δεν πιστεύει ότι θα φύγει μια μέρα απ’ αυτόν τον κόσμο. Νομίζουμε ότι οι
άλλοι φεύγουν, εμείς όμως δεν θέλουμε να το πιστέψουμε ότι δεν θα είμαστε
παντοτινά σ’ αυτόν τον κόσμο. Νομίζουμε ότι έχουμε χρόνια ατελείωτα μπροστά
μας.
Γι’ αυτό
οι περισσότεροι από μας δεν κάνουμε καμιά απολύτως ετοιμασία, αλλά βλέπουμε
μπροστά μας ένα μέλλον ατελείωτο.
Τρώμε,
πίνουμε, δουλεύουμε, μαζεύουμε αγαθά και τα αποθηκεύουμε, λες και θα τα έχουμε
για πάντα.
Ο άνθρωπος
μια ζωή τρέχει, αγωνίζεται, αποκτά και δεν σκέπτεται ποτέ το μέλλον.
Και δεν
είναι σπάνιο, οι περισσότεροι μέσα σ’ αυτό το άγχος και την αγωνία, να φθάνουν
στο τέλος της ζωής τους κι εκείνη την τελευταία ώρα, την τελευταία στιγμή, οι
συγγενείς να τρέχουν αλαφιασμένοι να βρουν τον παπά για να αναπληρώσουν όσα
δεν έχουν γίνει μια ζωή.
Τις πιο πολλές φορές περιμένουν ο άνθρωπός τους να φθάσει στα τελευταία του, να μη νοιώθει και να μη
καταλαβαίνει τι γίνεται γύρω του, για να μη καταλάβει ότι θα πεθάνει.
Φυσικά
αυτή την ώρα τίποτε δεν αλλάζει, τίποτε δεν βελτιώνεται και ο άνθρωπός μας
φεύγει τελείως απροετοίμαστος, χωρίς μετάνοια, χωρίς εξομολόγηση, χωρίς τη Θεία
Κοινωνία.
Ο Απ.
Παύλος τονίζει ότι "απόκειται τοις ανθρώποις
αποθανών και μετά τούτο κρίσις". Μ’ άλλα λόγια όλοι εμείς μια μέρα θα
πεθάνουμε και θα ακολουθήσει για τον καθένα μας η κρίση του Θεού.
Το
Ευαγγέλιο μας πληροφορεί ότι ο θάνατος έρχεται "ως κλέπτης εν νυκτί". Όπως έρχεται ο κλέφτης την ώρα που κανείς
δεν το περιμένει, έτσι έρχεται και ο θάνατος στη ζωή μας.
Γι’ αυτό
η Εκκλησία παρακαλεί τον Θεό να μας λυτρώσει από αιφνίδιο θάνατο, ώστε να
προλάβουμε να ετοιμαστούμε για την άλλη ζωή.
Δυστυχώς
πολύ λίγοι Χριστιανοί πιστεύουν ότι η ζωή δεν τελειώνει σ’ αυτό τον κόσμο αλλά
συνεχίζεται αιώνια μετά τον επίγειο θάνατό μας.
Το
Ευαγγέλιο μιλάει συνέχεια για την άλλη, την αιώνια ζωή.
Στο
Ευαγγέλιο της κρίσεως φαίνεται καθαρά ότι όλοι μας θα βρεθούμε μια μέρα στο
δικαστήριο του ουρανού, εκεί που ο Θεός θα δικάσει τον καθένα ανάλογα με τα
έργα του, με το αν έκανε καλά ή κακά σ’ αυτή τη ζωή. Ο Απ. Παύλος πίστευε
ακράδαντα στην άλλη ζωή, γι’ αυτό χαρακτηριστικά έγραφε "εμοί το ζειν Χριστός και το αποθανείν κέρδος", για μένα η ζωή
είναι να ζω όπως θέλει και όπως παραγγέλει ο Κύριος Ιησούς Χριστός, αλλά
και να πεθάνω
είναι κέρδος, διότι
θα βρεθώ σύντομα κοντά στον
Σωτήρα μου, τον
Ιησού Χριστό.
Εκεί,
στην άλλη ζωή τι πρέπει άραγε να έχει κανείς για να πάει σε ένα τόπο να
αναπαυθεί και όχι να βασανίζεται αιώνια;
Όταν
ένας νέος άνθρωπος ζήτησε από τον Ιησού Χριστό να του πει το μυστικό ώστε να
κερδίσει τη Βασιλεία του Θεού, να είναι ευτυχισμένος στην άλλη ζωή, ο Χριστός
μας δεν του ζήτησε δύσκολα και ακατόρθωτα πράγματα.
Του είπε
δηλαδή ότι πρέπει να αγαπήσει με όλη του την καρδιά τον Θεό και παράλληλα τον
συνάνθρωπό του, διότι όπως είπε στις δύο αυτές εντολές βασίζεται ο Νόμος και οι
Προφήτες, το Ευαγγέλιο.
"Τούτο ποίει και ζήση" του είπε. Αυτά
να κάνεις και να είσαι βέβαιος ότι θα κερδίσεις την αιώνια ζωή, τον Παράδεισο.
Όμως τι σημαίνει αγαπώ τον Θεό; "Ούτως
εστίν ο αγαπών με", είπε ο Χριστός μας, "ο ποιών το θέλημα του Πατρός μου του εν τοις ουρανοίς", δηλαδή
με αγαπά αληθινά, πραγματικά αυτός που προσπαθεί στη ζωή του να κάνει αυτό που
θέλει ο Θεός.
Το πρώτο
λοιπόν εφόδιο για την άλλη ζωή είναι η αγάπη μας για τον Πλάστη και Δημιουργό
μας Θεό. Και το δεύτερο εφόδιο, το πιο δυνατό, είναι η αγάπη μας για τον συνάνθρωπό
μας.
Όταν
βρεθούμε μπροστά στο δικαστήριο του ουρανού, ο Θεός θα μας κρίνει από το πόσο
αγαπήσαμε το συνάνθρωπό μας, όχι με λόγια, αλλά στην πράξη με τα έργα μας. "Πείνασα, δίψασα, πόνεσα, είχα ανάγκη και
μου συμπαρασταθήκατε". Και όταν οι υπόδικοι θα ρωτήσουν πότε έγιναν αυτά,
διότι δεν θυμούνται να ευεργέτησαν τον Θεό, αυτός θα τους απαντήσει πως ότι
έκαναν για τους
συνανθρώπους τους που
είχαν την ανάγκη τους το έκαναν
στον ίδιο. Τάισες, πότισες, συμπόνεσες τον συνάνθρωπό σου; , αυτό είναι σαν να το
έκανες στον ίδιο τον Ιησού Χριστό. Και θα βγει η απόφαση να προχωρήσουν οι
άνθρωποι της αγάπης στη Βασιλεία του Θεού, τη βασιλεία της αγάπης, ενώ αντίθετα
οι άλλοι, οι άπονοι, άστοργοι και αφιλόξενοι θα διωχθούν για την αιώνια
καταδίκη και τιμωρία τους. Ο Χριστιανός λοιπόν που πιστεύει στον Θεό, στην
αιώνια ζωή, προσπαθεί, όσο ο Θεός τον αφήνει σ’ αυτή τη ζωή να ζει όπως θέλει
ο Θεός. Προσεύχεται, εξομολογείται και, το σπουδαιότερο, κοινωνεί τα Άχραντα
Μυστήρια, ενώνεται με τον λυτρωτή μας Ιησού Χριστό και όταν ο Θεός τον καλέσει
πηγαίνει έτοιμος και έχει να δείξει στον Θεό τα έργα της αγάπης του.
Με
τέτοια προετοιμασία ασφαλώς μας περιμένει ο Παράδεισος, η αιώνια χαρά και
ευτυχία.
O μακαριστός παπα Κώστας, με τον άγιο βίο του, κατέκτησε επαξίως τον Παράδεισο και τώρα πια κάθεται στα Δεξιά του Θρόνου της Δόξης!
Αιωνία του η μνήμη, να έχουμε την ευχή του!!