Κυριακή 26 Ιουνίου 2011

Για τον παπα Κώστα απ’ τον Αη Βασίλη


Η πρώτη Εκκλησία, χαραγμένη στη μνήμη μου, είναι ο Άη Βασίλης στην Πίνια. Τέλη δεκαετίας 70, εγώ μικρό παιδί, καθημερινά απ’ τα παράθυρα του σπιτιού μου βλέπω τον Ναό του Αγ. Βασιλείου και τον εφημέριό του, τον ΄΄ παπα Κώστα απ’ τον Άη Βασίλη΄΄, όπως τον ήξερε όλη η Κέρκυρα. Τότε, ο π. Κώστας, ακμαιότατος και ακούραστος, ήταν ΄΄επί σκοπόν΄΄ στον Ναό του για να φροντίζει τις ανάγκες των πιστών με οποιοδήποτε τρόπο.
Από τότε, κάθε Κυριακή στεκόμουν στο μπαλκόνι για να ακούσω την Λειτουργία, που ήταν αρεστή στ’ αυτιά ενός μικρού τότε παιδιού, κάτι το γνώριμο και εντελώς διαφορετικό από άλλες Εκκλησίες που με είχαν πάρει. Αυτό που άκουγα ταίριαζε με κάτι το οικείο, το γλυκό, το μελωδικό που μάγευε ένα μικρό παιδί.
Αργότερα έμαθα πως αυτό το τόσο γλυκό άκουσμα Λειτουργίας των παιδικών μου χρόνων, ήταν η παραδοσιακή Κερκυραϊκή ψαλτική την οποία κατέγραψε, διέσωσε και μεταλαμπάδευσε ο π. Κώστας απ’ τον Άη Βασίλη.
Ο καιρός περνούσε και καθώς μεγάλωνα εγώ, μεγάλωνε κι ο π. Κώστας. Μεγάλωνε και ο σεβασμός μου, καθώς και όλου του κόσμου, για τον π. Κώστα, αλλά παράλληλα μεγάλωνε και η δικιά του αγάπη για όλους μας.
Την 11η Δεκεμβρίου του 2010, στην Παράκληση του Αγίου καθώς και στα Μπάσματα στις 13-12-10, άκουσα για τελευταία φορά τη γλυκιά και μελωδική του φωνή, κουρασμένη πλέον…
Την Κυριακή της Λαμπριάς, τον είδα για τελευταία φορά από κοντά στον Άη Γιάννη στην Πιάτσα, να προσκυνά την Ανάσταση. Ανταλλάξαμε ευχές, μιλήσαμε και μου έδωσε την ευλογία του. Το τέλος φαίνονταν να πλησιάζει.
Την 24η Μαΐου 2011, ο π. Κώστας έφυγε από κοντά μας, μόνο λίγες μέρες μετά την ονομαστική του εορτή.
Θα τον θυμάμαι πάντα με αγάπη, τον πρώτο παπά που γνώρισα, τον π. Κώστα που μ’ έμαθε από παιδί την Παράκληση τ’ Αγιού και κάθε φορά που θα είμαι στον Άγιο και θα σιγοψέλνω θα είναι πάντα παρών στη σκέψη μου, πάντα στην καρδιά μου…

Νικόλαος Τσιλιμπάρης
Μουσικός

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου