ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ
Το πιο υπέροχο, βαθυστόχαστο, συγκινητικότατο και θεολογικότατο τροπάριο της σημερινής ιερής Ακουλουθίας είναι το γνωστό τροπάριο της Κασσιανής.
Η ποιήτρια του Βυζαντίου Κασσιανή, την προσωπικότητα της οποίας αδαείς και απαίδευτοι έχουν διαστρεβλώσει, με το απαράμιλλον αυτό εκκλησιαστικό ποίημα τονίζει τη μεγάλη αξία και δύναμη της μετανοίας.
Ως γνωστόν, δεν ήταν πόρνη η Κασσιανή, η ποιήτρια, αλλ ἡ ηρωΐδα του ποιήματός της, και ειδικότερα η γυναίκα που ήλειψε με μύρο τα πόδια του Χριστού όπως αφηγούνται τα Ευαγγέλια.
Τρία σημεία αξίζει να προσεγγίσουμε βαθύτερα.
Το πρώτο είναι η φράση «έρως της αμαρτίας». Είναι γεγονός ότι ο άνθρωπος με το ευόλισθον και ασθενές της φύσεώς του αμαρτάνει και απομακρύνεται από το Θεό. Φθάνει σε έσχατα σημεία ασεβείας και προσβολής του Θεού. Φθάνει στην αφροσύνη της αμαρτίας.
Και σήμερα ενίοτε ενοχλεί και αυτή ακόμη η προφορά της λέξεως αμαρτία. Και το χειρότερο παρατηρείται και προβολή αυτής χωρίς αιδώ. Αλλά η αμαρτία συνιστά τραυματισμό και κακή αλλοίωση της ανθρωπίνης φύσεως και προσωπικότητος. Η αμαρτία είναι μία τραγωδία.
Όμως το δεύτερο σημείο στο τροπάριο έρχεται εξόχως παρήγορο, ενισχυτικό και ελπιδοφόρο. Πρόκειται για τη φράση-ικεσία: «Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων». Είναι τα δάκρυα της μετανοίας. Αυτά τα δάκρυα είναι ως δεύτερον βάπτισμα αναγεννήσεως στη διόρθωση βίου και επιστροφή στην οδό της αρετής.
Ένα ακατάσχετο ρεύμα δακρύων συντριβής της καρδίας, μετανοίας και εξομολογήσεως φέρει την συγχώρηση και συμφιλίωση με το Θεό. Ένας κόμπος δακρύων είναι ως το πιο ακριβό μαργαριτάρι για τον ουρανό όπου «χαρά έσται... επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι» (Λουκ. 15:7).
Η τρίτη φράση είναι το συγκλονιστικό τέλος του τροπαρίου: «ο αμέτρητον έχων το έλεος».
Ο Χριστός είναι ο «Ψυχοσώστης», ο έχων το έλεος που είναι αδύνατον να μετρηθή με ανθρώπινα μέτρα και κριτήρια. Ο Θεός της πίστεώς μας είναι όντως Πατήρ οικτιρμών και απείρου ελέους.
Δεν είναι ένα ψυχρό άγαλμα. Είναι αγάπη και περιμένει τη μετάνοιά μας σεβόμενος την ελευθερία μας.
Μάλιστα, όταν εξαλείφει τα αμαρτήματα, «ουδέ ουλήν αφίησιν, ουδέ ίχνος συγχωρεί μείναι, αλλά μετά της υγείας και την ευμορφίαν χαρίζεται, μετά της απαλλαγής της κολάσεως και δικαιοσύνην δίδωσι και ποιεί τον ημαρτηκότα ίσον είναι τω μη ημαρτηκότι. Αναιρεί το αμάρτημα» ως γράφει ωραιότατα ο ιερός Χρυσόστομος.
Ο Κύριος, λοιπόν, που πορεύεται προς το Θείον Πάθος είναι η ακατάλυτη Δύναμη για την κατατρόπωση του πονηρού, το έλεος και η φιλανθρωπία για τη σωτηρία μας.
Η ποιήτρια του Βυζαντίου Κασσιανή, την προσωπικότητα της οποίας αδαείς και απαίδευτοι έχουν διαστρεβλώσει, με το απαράμιλλον αυτό εκκλησιαστικό ποίημα τονίζει τη μεγάλη αξία και δύναμη της μετανοίας.
Ως γνωστόν, δεν ήταν πόρνη η Κασσιανή, η ποιήτρια, αλλ ἡ ηρωΐδα του ποιήματός της, και ειδικότερα η γυναίκα που ήλειψε με μύρο τα πόδια του Χριστού όπως αφηγούνται τα Ευαγγέλια.
Τρία σημεία αξίζει να προσεγγίσουμε βαθύτερα.
Το πρώτο είναι η φράση «έρως της αμαρτίας». Είναι γεγονός ότι ο άνθρωπος με το ευόλισθον και ασθενές της φύσεώς του αμαρτάνει και απομακρύνεται από το Θεό. Φθάνει σε έσχατα σημεία ασεβείας και προσβολής του Θεού. Φθάνει στην αφροσύνη της αμαρτίας.
Και σήμερα ενίοτε ενοχλεί και αυτή ακόμη η προφορά της λέξεως αμαρτία. Και το χειρότερο παρατηρείται και προβολή αυτής χωρίς αιδώ. Αλλά η αμαρτία συνιστά τραυματισμό και κακή αλλοίωση της ανθρωπίνης φύσεως και προσωπικότητος. Η αμαρτία είναι μία τραγωδία.
Όμως το δεύτερο σημείο στο τροπάριο έρχεται εξόχως παρήγορο, ενισχυτικό και ελπιδοφόρο. Πρόκειται για τη φράση-ικεσία: «Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων». Είναι τα δάκρυα της μετανοίας. Αυτά τα δάκρυα είναι ως δεύτερον βάπτισμα αναγεννήσεως στη διόρθωση βίου και επιστροφή στην οδό της αρετής.
Ένα ακατάσχετο ρεύμα δακρύων συντριβής της καρδίας, μετανοίας και εξομολογήσεως φέρει την συγχώρηση και συμφιλίωση με το Θεό. Ένας κόμπος δακρύων είναι ως το πιο ακριβό μαργαριτάρι για τον ουρανό όπου «χαρά έσται... επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι» (Λουκ. 15:7).
Η τρίτη φράση είναι το συγκλονιστικό τέλος του τροπαρίου: «ο αμέτρητον έχων το έλεος».
Ο Χριστός είναι ο «Ψυχοσώστης», ο έχων το έλεος που είναι αδύνατον να μετρηθή με ανθρώπινα μέτρα και κριτήρια. Ο Θεός της πίστεώς μας είναι όντως Πατήρ οικτιρμών και απείρου ελέους.
Δεν είναι ένα ψυχρό άγαλμα. Είναι αγάπη και περιμένει τη μετάνοιά μας σεβόμενος την ελευθερία μας.
Μάλιστα, όταν εξαλείφει τα αμαρτήματα, «ουδέ ουλήν αφίησιν, ουδέ ίχνος συγχωρεί μείναι, αλλά μετά της υγείας και την ευμορφίαν χαρίζεται, μετά της απαλλαγής της κολάσεως και δικαιοσύνην δίδωσι και ποιεί τον ημαρτηκότα ίσον είναι τω μη ημαρτηκότι. Αναιρεί το αμάρτημα» ως γράφει ωραιότατα ο ιερός Χρυσόστομος.
Ο Κύριος, λοιπόν, που πορεύεται προς το Θείον Πάθος είναι η ακατάλυτη Δύναμη για την κατατρόπωση του πονηρού, το έλεος και η φιλανθρωπία για τη σωτηρία μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου