Πρωτοπρεσβύτερος Νικόλαος Κουρτελέσης

πηγή : Περιοδικό Απολύτρωση της ομώνυμης Χριστιανικής Αδελφότητας Κέρκυρας (τεύχος 472 – 473).  

Του Θεολόγου κ. Γεράσιμου Μανιάκη.

Ο αείμνηστος Ιερέας του Υψίστου και ζηλωτής Λευΐτης Νικόλαος Κουρτελέσης γεννήθηκε το 1890 στους Δουκάδες. Γέννημα και θρέμμα ενός ωραίου φυσικού περιβάλλοντος, αγάπησε τη φύση σ’ όλη του τη ζωή.

Από τα παιδικά του χρόνια ένοιωσε τα σκιρτήματα της ευλαβούς προς το Θεό ψυχής του. Μεγάλωσε και ανδρώθηκε κάτω από τη σκέπη του Θεού, και της Αγίας Του Εκκλησίας, αφού σύνθημα και οδηγός της ζωής του ήταν ο λόγος του ευσεβούς ψαλμωδού: «Ως αγαπητά τα σκηνώματά Σου, Κύριε των δυνάμεων, επιποθεί και εκλείπει η ψυχή μου εις τας αυλάς του Κυρίου» (Ψαλμ. ΠΓ΄2-3).

Με την πάροδο του χρόνου αναδείχθηκε πνευματικό και θρησκευτικό ανάστημα του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Κερκύρας Σεβαστιανού Νικοκάβουρα.

Τα χαρίσματα της πλούσιας εσωτερικής θρησκευτικής του ζωής, άρχισαν να αποδίδουν πλούσιους πνευματικούς καρπούς, όταν αναδείχθηκε άξιος Διάκονος και Πρεσβύτερος της Αγίας του Χριστού Εκκλησίας. Πάντοτε ομολογούσε την αγάπη του, τη λατρεία του, την αφοσίωση της ψυχής του προς τον Αρχηγόν την πίστεως και τελειωτήν Ιησούν, γιατί τον αξίωσε να λάβει τους δύο βαθμούς της Ιεροσύνης.

Στις ενορίες που υπηρέτησε κατά τα χρόνια της ιερατείας του, στο Μαντούκι στην αρχή και αργότερα στην πόλη της Κέρκυρας, άφησε εποχή και ιερές αναμνήσεις. Το έργο του ήταν περισσότερο εμφανές στην ενορία του Αγίου Αντωνίου.

Εκτός των ιερατικών του καθηκόντων, τα οποία επιτελούσε με φόβο Θεού και ζέουσα την πίστη του προς τον Αρχιποίμενα Χριστόν, αναδείχθηκε λαμπρός κοινωνικός εργάτης.

Φρόντιζε με πολλή στοργή τα προβλήματα των ενοριτών του και περισσότερο των απόρων οικογενειών. Πρόσφερε σε αυτές απλόχερα τα μύρα της καλοσύνης του και της πολλής αγάπης του και μάλιστα στα δίσεκτα χρόνια του πολέμου και της κατοχής.

Το ποιμαντικό έργο του παπα-Νικόλα ήταν πολυσχιδές, γιατί ενδιαφερόταν για τους ευλογημένους ενορίτες του. Ήταν συμπαραστάτης και βοηθός στα προβλήματα, που αντιμετώπιζαν (οικογενειακά, οικονομικά, προσωπικά). Παρηγορητής στις θλίψεις και στις δοκιμασίες τους με το θάνατο μάλιστα προσφιλών προσώπων. Ήταν πολύ φυσικό να προσελκύει την αμέριστη αγάπη των ευσεβών Χριστιανών ενοριτών του, την οποία ζήσαμε σε πολλές περιπτώσεις τα πνευματικά παιδιά του.

Άριστος γνώστης της Κερκυραϊκής Εκκλησιαστικής μουσικής, τίμησε επί σειρά ετών το δεξιό αναλόγιο του Ιερού Ναού του Αγίου Σπυρίδωνος. Έδινε από τη θέση αυτή τη δική του μαρτυρία.

Ήταν κάτοχος μεγάλης και σημαντικής, ως προς το περιεχόμενο των βιβλίων της, βιβλιοθήκης, προσιτής μάλιστα στους νέους επιστήμονες και στη μαθητιώσα νεολαία.

Πλέον των ανωτέρω, συγκέντρωνε και πολλές φορές φιλοξενούσε στο κελί του Αγίου Αντωνίου νέους ανθρώπους, τους οποίους ποικιλοτρόπως ευεργετούσε. Εκτός της κατήχησής τους με τα ζείδωρα νάματα του Ευαγγελίου, τους μάθαινε και διάφορες τέχνες, όπως τη βιβλιοδεσία, την κατασκευή κορνιζών, λιβάνων και κεριών.

Τους δίδασκε ακόμη την τέχνη της Αγιογραφίας, σε όσους είχαν κλίση και επίδοση. Τους εξασφάλιζε επίσης και εργασία, για να αποκτήσουν το συναίσθημα της δημιουργίας. Σ’ όλους, που είχε κάτω από τη σκέπη και τη φροντίδα του, ενέπνεε εργατικότητα και το σπουδαιότερο τη διάθεση για δημιουργία και προσφορά.

Στρατιά νέων πέρασαν το κατώφλι του Αγίου Αντωνίου. Ακούραστος για όλους και για τον καθένα χωριστά ο παπα-Νικόλας, ο Δέσποτας όπως τον αποκαλούσαμε. Όλοι ευεργετήθηκαν και όλοι έτρεφαν και τρέφουν συναισθήματα ευγνωμοσύνης για το σεβαστό Λευΐτη.

Όταν έβλεπε ο παλιός πρεσβύτερος το έργο του να παρουσιάζει καρπούς χαιρόταν η ψυχή του και δόξαζε το Θεό. Το ευλογημένο και πνευματικό ιερατικό έργο του παπα-Νικόλα, το πλούσιο έργο της αγάπης και της φιλανθρωπίας του υπέρ των μελών της Αγίας του Χριστού Εκκλησίας και της Ελληνικής Πατρίδας είναι εκείνα που ακολούθησαν «μετ’ αυτού», κατά το λόγο του Ιερού Ευαγγελιστή Ιωάννη (Αποκ. ΙΔ΄, στ.13).

Αυτά του έδωκαν την παρουσία και την παρρησία στο θρόνο του Δικαιοκρίτου και Φιλανθρώπου Κυρίου και Θεού μας. Και «την ανάπαυσιν εκ των κόπων αυτού».

Εύχομαι και προσεύχομαι εκ μέσης αγαπώσης καρδίας ΤΟΥ ΠΡΩΘΙΕΡΕΩΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΟΥΡΤΕΛΕΣΗ ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ, και από τον Θεόν και από τους ανθρώπους!