Πρωτοπρεσβύτερος Ευστάθιος Παγιατάκης (1887 – 1975)

πηγή: Περιοδικό Απολύτρωση της ομώνυμης Χριστιανικής  Αδελφότητος Κέρκυρας (τεύχος 504 -505).

 (Το κείμενο δεν υπογράφεται αλλά από το ύφος γραφής του γράφοντος συμπεραίνουμε  ότι μάλλον πρόκειται για κείμενο του μακαριστού παπα-Κώστα Σουρβίνου)

     Οι πιο παλαιοί Κερκυραίοι θυμόμαστε, με πολύ σεβασμό στο στασίδι του Αγίου Σπυρίδωνος, έναν Ιερέα σοβαρό, μετρημένο, μειλίχιο που κάθε βράδυ έψαλλε στο ψαλτήρι  της Εκκλησίας, με τη γνήσια και παραδοσιακή φωνή του, την Κερκυραϊκή ψαλτική. Η μουσική αυτή, η ντόπια όπως την λέμε, είναι γέννημα της Κερκυραϊκής καλλιτεχνικής ψυχής και εκφράζει με το πιο γλυκό και ωραίο τρόπο τα συναισθήματα του προσευχομένου Κερκυραίου. Αυτή τη μουσική την κατείχε άριστα και την απέδιδε ο παπα-Στάθης και πολλοί Κερκυραίοι καθόμασταν με θαυμασμό και την απολαμβάναμε, που με τον παπα-Νικόλα, τον Κουρτελέση ο οποίος κοσμούσε κι αυτός το ψαλτήρι, έψαλλαν πάρα πολύ ωραία.

Ο παπα-Στάθης ήταν ο γνωστός παπάς του Κοιμητηρίου που λίγο πολύ όλοι μας γνωρίζαμε.

Ο παπα-Στάθης, που καταγόταν από το χωριό Πάγοι και γεννήθηκε το 1887, από μικρό παιδί αγαπούσε την Εκκλησία και όταν άρχισε να συνειδητοποιεί τα πράγματα, είχε έρωτα πραγματικό για την Ιεροσύνη. Μεγάλωσε δίπλα στο στασίδι, κοντά στον ψάλτη του χωριού του, από τον οποίο έμαθε και την ντόπια Κερκυραϊκή  ψαλτική.

Κοντά στον Ιερέα, μέσα στο Ιερό που σαν γραμματικούδι υπηρετούσε, προσπαθούσε να καταλάβει με το παιδικό μυαλό του τα επουράνια πράγματα. Κοίταζε, ρωτούσε, μάθαινε όσο μπορούσε πιο πολλά κι ο πόθος του για την Ιεροσύνη μεγάλωνε.

Και ο πόθος αυτός, η λαχτάρα του έγινε αργότερα πραγματικότητα, διότι σε ηλικία 28 ετών ο Θεός τον καλεί στο Άγιό Του Θυσιαστήριο.

Τον αξιώνει να πάρει, απ’ τα χέρια του μακαριστού Μητροπολίτη Κερκύρας Σεβαστιανού Νικοκάβουρα, τον πρώτο βαθμό της Ιεροσύνης, χειροτονείται Διάκονος και εισέρχεται πλέον στον τόπο που λαχταρούσε χρόνια, εις τα Άγια των Αγίων ως κληρικός, για να απολαύσει εκεί την Ουράνια ομορφιά της Αγίας Αναφοράς.

Μετά από δύο χρόνια, χειροτονείται Πρεσβύτερος στο Ναό του Αγίου Ελευθερίου, από τον Μητροπολίτη Κερκύρας (μετέπειτα Οικουμενικό Πατριάρχη) Αθηναγόρα και τοποθετείται  εφημέριος στο Ναό Αγίας Τριάδος Κοντοκαλίου όπου, με ζήλο και πολλή αγάπη, υπηρετεί τους Χριστιανούς που ο Θεός του ενεπιστεύθη.

Ο Μητροπολίτης, εκτιμώντας την ιεροπρέπεια, την σεμνότητα και το ήθος του, τον μεταθέτει στο Δημοτικό Κοιμητήριο της Κέρκυρας το έτος 1925, όπου με πραγματικό ζήλο, παραδειγματική αφιλοχρηματία υπηρέτησε μέχρι τέλους της ιερατικής του ζωής την κερκυραϊκή κοινωνία σ’ αυτή τη δύσκολη και τραγική θέση που βρισκόταν, στο μυστήριο του θανάτου.

Πάντα ακούραστος έτρεχε όπου τον φώναζαν, παρηγορούσε, προσευχόταν, ελεούσε και με χίλιους δύο τρόπους βοηθούσε όσους είχαν ανάγκη από τη βοήθειά του, από τον λόγο του και την συμβουλή του.

Ποιος ξέρει πόσοι και πόσοι Χριστιανοί βρήκαν λύση στα προβλήματά τους, ανακουφίστηκαν και λυτρώθηκαν κάτω απ’ το Πετραχήλι του!

Το έτος 1935 ο τότε Μητροπολίτης Κερκύρας, ο αείμνηστος Αλέξανδρος, εκτιμώντας το ιερατικό του ήθος, τα εν γένει προσόντα του και την γνώση του στην Κερκυραϊκή ψαλτική, τον διόρισε τακτικό Ιεροψάλτη στον Άγιο Σπυρίδωνα, όπου έψαλλε συνήθως στους Εσπερινούς, στις Προηγιασμένες και όταν δεν είχε Λειτουργία στο Κοιμητήριο.

Επίσης στις Λιτανείες του Αγίου μας ο παπα-Στάθης μαζί με τους άλλους Ιερείς της πόλεως, τον παπα-Σπίνουλα, τον παπα-Κουρτελέση, τον παπα-Σαββανή, που γνώριζαν τα Κερκυραϊκά, έψαλλε όταν έβγαινε ο Άγιος στο δρόμο στη διάρκεια της Λιτανείας και στα Μπάσματα του Αγίου μας.

Χάρη και στην προσφορά του παπα-Στάθη διατηρήθηκε, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, η Κερκυραϊκή ψαλτική στις Λιτανείες του Αγίου μας.

Ο παπα-Στάθης ήταν τακτικότατος στις υποχρεώσεις του σ’ αυτό το λειτούργημα, είχε συναίσθηση του υψηλού αξιώματος που του ανέθεσε η Εκκλησία και προσπαθούσε πάντοτε να αποδίδει τους εκκλησιαστικούς ύμνους όσο πιο καλά μπορούσε.

Κανείς από τους ανθρώπους που θυμούνται τον παπα-Στάθη και έζησαν κοντά του δεν τον θυμούνται νευριασμένο. Υπήρξε το κλασσικό παράδειγμα της ηρεμίας και της νηφαλιότητας, πάντοτε γελαστός με τον καλό λόγο στο στόμα.

Στους Βαλκανικούς πολέμους (1912 – 13) ο παπα-Στάθης ήταν παρών και πολέμησε ηρωικά στη μάχη των Γιαννιτσών, όπου τραυματίστηκε και έφερε αυτό το τραύμα ως το μεγαλύτερο παράσημο της πατρίδας, μέχρι τέλους της ζωής του.

Στην περίοδο της κατοχής ο καλοσυνάτος παπα-Στάθης φυγάδεψε πολλούς στρατιώτες Ιταλούς, που κρύβονταν μέσα στο Νεκροταφείο, για να μην τους πιάσουν οι Γερμανοί κι έτσι τους έσωσε τη ζωή.

Ο παπα-Στάθης υπήρξε ένας γνήσιος Κερκυραίος κληρικός, ιεροπρεπής, σοβαρός, γεμάτος αγάπη και καλοσύνη, έτοιμος να βοηθήσει και να συμπαρασταθεί στον καθένα. Ο Θεός, που τόσο αγάπησε στη ζωή του, θέλησε την ημέρα της ονομαστικής του εορτής, του Αγίου Ευσταθίου, να τον μεταθέσει, για τελευταία φορά, σε ηλικία 87 ετών το έτος 1975 από τη γη στον Ουρανό, για να τον αναπαύσει από τους κόπους του, για να βρει εκεί όλα τα αγαπημένα του πρόσωπα και να ζει ευτυχισμένος κοντά στο Θεό του, που τόσο αγάπησε.

Εμείς που σε γνωρίσαμε και σε εκτιμήσαμε παπα-Στάθη Παγιατάκη δεν σε ξεχνάμε και παρακαλούμε για την ανάπαυση της γεμάτης καλοσύνη ψυχής Σου.

Αμήν.